Wouter Dewit
Voor sommige artiesten zijn we nu eens NIET rouwig, als ze zich moeten opsluiten door wereldwijde pandemieën. En dat geldt zeker voor onze favoriete neoklassieke Belgische pianist Wouter Dewit, heerser van sfeer en filmische intimiteit. En het is weer oktober en we zijn weer twee jaartjes verder. Dus netjes in lijn van ‘Still’ en ‘Here’ volgt er een nieuwe herfstplaat: ‘A Place I Need To Be’.
Valt het stilaan op dat de titels van Wouter Dewits albums samen een verhaal vormen? Toch staat dit instrumentale album meer op zichzelf en is het duidelijk een afsplitsing van de voorgangers. Ditmaal geen extra inkleuring van strijkers of zachte elektronica: het gaat om een man en zijn piano. “Een combinatie van improvisatie en compositie”. Dat betekent ook meer pure, kwetsbare composities en ook (nog) meer intimiteit en emotie.
Grappig genoeg zit de inspiratie voor ‘A Place I Need To Be’ niet in herfst, winter of sombere lockdownmomenten, maar wel in de eigen tuin en de lente. Bloei en nieuw leven. Een beetje verwondering zelfs. Al moet je dat zeker niet te opgewekt of fris melodieus beschouwen, maar eerder subtiel. De ideeën, die uit dat natuurtafereel groeiden, werden chronologisch op drie avonden opgenomen. Ziehier dus een plaat met zes composities ofte een half uurtje zachte steling van de trommelvliezen.
Naar eigen zeggen is opener Now Is The Time de blauwdruk voor het verdere verloop van de plaat. Dat betekent een rollende melodie, die harder of zachter aangeslagen wordt en zelfs inzinkt, waarover druppelsgewijs hoge noten met veel galm en ruimte weerklinken. Die ritmische, melodieuze figuur keert trouwens zowat elke track terug, waardoor heel deze plaat een zekere rust en densiteit krijgt. Verder in de compositie krijg je warme, spaarzame basisakkoorden die een fundament voor gemoedelijkheid vormen. Zo creëert de componist een muzikaal verhaal op piano dat mooi evolueert en via diverse, nooit drukmakende hoog-laag-technieken een soort van dromerige neoromantiek opwekt.
Gevolg van bovenstaande aanpak is ook dat deze plaat zich als één lang verhaal laat beleven, niet langer als diverse songs of tracks. En dat is op zich een heel toffe evolutie. Soms krijg je heel broze en subtiele momenten zoals in een ontroerend mooi en toch o zo voorzichtig eindigend I Need To Be, en dan rolt Wouter Dewit plots binnen met een bijna swingende twee minuten You Feel Like Air dat zacht melodieus kabbelt en als single van de plaat op de achtentachtigste dag van het jaar – nationale pianodag - werd uitgebracht.
Toegegeven, na een half uurtje wegdromen in de spaarzaamheid van pianonoten en galmende stiltes, wil je als luisteraar misschien wel net dat tikkeltje meer. Zoiets als een transformatie die de lente effectief kan teweegbrengen in de natuur. Niet enkel via kleine en subtiele bewegingen, maar als gehele evolutie op zich. Het is dat grotere verhaal dat misschien nog net die extra touch had kunnen vormen. Los daarvan, is ‘A Place I Need To Be’ een album dat schoonheid naar een hoger niveau tilt.
Premièreconcert op 10 november in CCHA/cultuurcentrum Hasselt, waar ook Jan Swerts zijn nieuwe album 'Oud Zeer' zal voorstellen.
29 oktober 2021Johan Giglot voor daMusic
