Maria W Horn

Maria W. Horn (1989) is een componiste die in haar werk de inherente spectrale eigenschappen van klank onderzoekt. Haar composities maken gebruik van een brede waaier aan instrumentatie — gaande van analoge synthesizers tot koor, strijkinstrumenten, pijporgel en uiteenlopende kamermuziekbezettingen. Ze koppelt synthetische klanken vaak aan akoestische instrumenten om hun timbrale mogelijkheden uit te breiden, met een precieze controle over klankkleur, stemming en textuur.

Maria combineert technieken uit het spectralisme met plaatsgebonden bronnenmateriaal om de innerlijke herinneringen van een gebouw, object of geografisch gebied bloot te leggen. In haar recente werk gebruikt ze akoestische artefacten van fysieke ruimtes als uitgangspunt voor muzikale structuren. Vanuit deze klankafdrukken weeft ze complexe harmonische patronen die langzaam transformeren — van een intieme breekbaarheid tot snerpende, massieve ‘auditieve monolieten’.

Haar debuutalbum Kontrapoetik (2018) is een historische zoektocht, en tegelijk een vorm van tegen-exorcisme, waarin ze het ogenschijnlijk serene maar woelige verleden van haar thuisregio Ångermanland in het noorden van Zweden bevraagt. Dies Irae (2021) vertrekt vanuit de resonantiefrequenties van een verlaten machinehal in de mijnstreek van Bergslagen, en Vita Duvans Lament (2020) is een sonische archeologie van wat ooit de enige panoptische celgevangenis van Zweden was.